Neuzen tellen… Hóe?

Hoeveel seksbedrijven zijn er eigenlijk?

 Het aantal seksbedrijven is moeilijk vast te stellen – eigenlijk níet  vast te stellen. Nog niet bij benadering – te veel is onzichtbaar.

In elk cijfer wat naar buiten komt – ook die uit gedegen onderzoeken en de overheid – zit een marge van inschatting. Ook wij kunnen geen harde cijfers presenteren. We willen het daarom toelichten:

 Wèlke bedrijven tellen we?

Wij beperken onze vertegenwoordiging  tot vergunde seksbedrijven, de leden in het bijzonder. Overigens, volgens de verenigings-statuten dienen we de belangen van de héle sector.

Wij kennen de clubs, de privéhuizen en natuurlijk de escortbedrijven. Daarnaast  uiteraard ook meer specialistische bedrijven gekoppeld aan film, sauna, massage en SM. De Raamverhuurbedrijven hebben hun eigen vertegenwoordigingen – daar gaan we dus niet over.

De overheid rekent tegenwoordig ook de virtuele seksdiensten tot de seksbedrijven, althans tot het sekswerk. Dat valt ook buiten ons zicht.

De overheid rekent als ‘bedrijf’ èlke vergunning – dus een bedrijf met meerdere vestigingen of b.v. een club met escortservice als 2 bedrijven. Zij dienen allemaal afzonderlijk een gemeentelijke vergunning te hebben. Thuiswerkers vindt men – terecht of niet – ook bijna altijd een ‘vergunning-plichtig  bedrijf’ vanwege een bedrijfsmatige uitstraling (ook al werkt men alleen en in de eigen woning).

 Wij vinden het één bedrijf en één lid, ook al heeft men 10 filialen en verschillende activiteiten die een afzonderlijke vergunning behoeven. U ziet: het telt nogal verschillend. Wij gaan ervan uit dat hooguit 20% van het seksaanbod door vergunningen is afgedekt –  waar de voorwaarden getoetst en gecontroleerd worden en waar regulair een relatie met de fiscus bestaat. Dat wil zeggen dat ook de daar werkenden bekend zijn bij de fiscus – vaak worden via het bedrijf de fiscale verplichtingen van sekswerkers afdragen (opting-in).  Zelfstandig werkenden hebben een directe relatie met de belastingdienst.

 Niet vergund aanbod

De overige 80% hoeft niet persé illegaal aan te bieden of te werken. Men kan ook individueel seksdiensten leveren – sekswerk is een vrij beroep (nog wel…) – dat wil weer niet zeggen dat de werkplek ook legaal is.

Door de stigma rond sekswerk wordt vaak legaal gewerkt zonder het beroep te benoemen; bv door in het Handelsregister een andere (algemene) beroepsomschrijving op te nemen die niet direct verwijst naar de feitelijke seks-arbeid. In dat geval zal men fiscaal kunnen afdragen en ook soepel een bankrekening kunnen verwerven en gaat de verzekeringsmaatschappij niet direct ‘op de achterste benen’ en komt de woningbouw niet snel op het idee om de huur op te zeggen, enz.  Ook al is het niet de juiste, wél een begrijpelijke weg. En… dus niet te tellen.

Illegaal of thuiswerk?

Dan zijn er bv 3 dames in een flatje aan het werk, die hebben meestal niet de mogelijkheid een vergunning aan te vragen – of komen überhaupt niet op het idee… – en zijn dus illegale bedrijven; ook al vinden ze zichzelf een zelfstandige ‘thuiswerker’. Maar een thuiswerker werkt geheel alleen en in of vanuit de eigen woning (welk gebruik dan vaak in een huur of VVE-overeenkomst wordt uitgesloten).Werk je samen of met hulp van een ander gaat het per definitie om ‘een bedrijf’ en bestaat vergunningplicht.

Er zijn gemeenten die helemaal geen vergunningen willen uitgeven of er ruimte voor maken in de bestemmingsplannen. Ook dat maakt het exact tellen onmogelijk. Gemeenten doen ook vaak uiterst schimmig over de vergunningen die men heeft afgegeven voor ‘exploitatievergunningen voor een seksinrichting’. Men beroept zich b.v. op de privacy-verantwoordelijkheid – maar een vergunning is openbaar en moet ook gepubliceerd worden. Er zijn ook gemeenten die stellen dat prostitutie daar niet voorkomt. Het zit dus ook het ‘neuzen tellen’ in de weg!

Aantallen.

De overheid heeft het thans over 700 vergunningen voor seksinrichtingen in de 341 gemeenten zo weet men te melden. Dat lijkt ons achterhaald; het is gebaseerd op eerdere onderzoeken die het WODC verzamelde tot 2019

Wij spreken over door ons vertegenwoordigde ca 175 bedrijven (we zijn er niet zeker over of dat thans wel meer dan 150 haalt (inschatting!) – dat was voor Corona nog ca 200 en in 2000 1350).  Daarnaast zijn er dus bv de raambedrijven en ‘overigen’. Op die ‘overigen’ hebben we ook amper zicht.

 Er wordt wel veel meer gevraagd waar absoluut geen goed antwoord op te geven is. Zoals:

 

Wat een ellende!

Wij weten het dus ook niet precies maar kunnen wel altijd een toelichting geven over de achtergronden.

En al die onderzoekers – vanuit de jaren 90 tot nu – deden hun best om feitelijke gegevens te onderzoeken en moesten zich telkens bedienen van aannames, veronderstellingen en dat wat ze wèl wisten en dan daar een wetenschappelijke berekening op loslaten. Nadeel van die rapporten was dan weer dat er politiek in geshopt werd en bijvoorbeeld gezegd werd dat gedwongen prostitutie misschien wel 8 – 90% was… Schande, wij moeten als Kamer ingrijpen! (zo was er wel meer….)

Het geeft al aan dat dan het effect wat men daarmee wil bereiken zwaarder weegt dan de overweging dat het wel een èrg ruime marge is en het je belachelijk maakt…. Maar nee hoor; dan zit men in de Kamer ook heel meewarig mee te knikken! Dat kan ons binnenkort wéér overkomen als de Wrs wordt besproken!